Dit gedicht is een ramp om voor te lezen
Lou Rothuizen - 10 december 2021
Ik herinner me het nog goed, het was een vrijdag niet te vroeg
op de middag maar tegen de avond en ik was in een topstemming
(vraag me niet waarom)
zwaaaaaide de deur open
zwierde (dit wil ik eigenlijk in een krul) mijn tas, vervolgens mijzelf en een HEEEYY!!
de gang in
de deur van mijn huisgenoot op een kier, hij op zijn knieën op de koude grond
(onderbreek ik iets?)
een kleine hoi
dwarrelde mijn kant op
de grafstemming van mijn huisgenoot (we noemen hem voor het gemak Jaap)
drukte
mijn
goede
humeur
de
kop
in
de dag dat mijn oma overleed aan kanker liet mijn vader via de telefoon weten
dat ze de kist meteen zouden sluiten
overzicht creëren op emotionele momenten, omdat dat het enige logische lijkt om te doen
- Troost bieden
- 112 of nee in dit geval de dierenambulance bellen
- Zelf niet in paniek raken? AAAH LILLY HOE DOE JIJ DIT?
- .
het advies om naar de dierenarts te gaan
slaat Jaap vriendelijk af, wat ik snap
het stond immers niet in mijn: wat te doen als je hoort dat een dier of mens ongeneselijk ziek is en andere emotionele momenten lijstje
dat was niet zijn reden
hoge
te kosten, een te GROTE naald, te veel stress, een te klein lijfje en vooral te veel moeite
mijn oma die op een FUCKING streeeeeeeetcher in de keuken lag
hoopte zij ook dat er iemand kwam om haar uit haar lijden te verlossen?
volgens hem is het de meest ‘humane’ manier om het zo te doen
hij kan het niet zelf, dus smeekt (ik geloof niet meer op zijn knieën als hij dat had gedaan had ik het misschien nog overwogen) of ik het alsjeblieft wil doen
ik leerde van meerdere mensen: als je niks aardigs te zeggen hebt kun je beter je niks,
hij heeft het al zwaar genoeg
ik loop weg en sluit me op in mijn kamer om de confrontatie met de grote D te voorkomen
(hé gadver niet zo flauw, je snapt wat ik bedoel)
die stap hoorde eigenlijk ook nog in het lijstje
BLIJKBAAR ben ik toch niet zo goed in overzicht houden
mijn ouders hebben me verdomme NOOOOIT! het vertrouwen gegeven
dat ik met zo’n grote last om kon gaan
inmiddels weet ik hoe vredig het kan zijn om de dood onder ogen te komen
zij zijn de schuld van mijn incomplete lijstjes
dat ik Jaap niet kan helpen
ook al wil ik dat ZO.
ONTEZETTEND. graag
zijn hysterische gejank haalt het niet bij hoe ik huilde op de crematie van mijn oma
nee, je hebt gelijk natuurlijk is het geen wedstrijdje
op zijn laatste verzoek ga ik in
ik wil niet blijven zitten met het gevoel van machteloosheid
zoals mijn vader had toen mijn oma daar in zijn armen haar laatste adem uitzuchtte
(hij heeft al genoeg schuld op zich genomen)
Het kleine lichaampje , krioelt en kruipt totdat het mijn oksel heeft bereikt
zou zij ook hebben geweten dat het tijd was om te gaan?
ademin adem uit
ik maak een nieuw lijstje in mijn hoofd
- Niet denken aan het feit dat je medeplichtig bent aan muizenmoord.
beeld: Mei-yun Boswinkel