Ik herinner me het nog goed, het was een vrijdag niet te vroeg

op de middag maar tegen de avond en ik was in een topstemming 

(vraag me niet waarom) 

zwaaaaaide de deur                                               open 

zwierde (dit wil ik eigenlijk in een krul) mijn tas, vervolgens mijzelf en een HEEEYY!!

de gang in

de deur van mijn huisgenoot op een kier, hij op zijn knieën op de koude grond

(onderbreek ik iets?) 

een kleine hoi 

dwarrelde mijn kant op

de grafstemming van mijn huisgenoot (we noemen hem voor het gemak Jaap)

drukte

           mijn 

                     goede 

                                  humeur 

                                                  de 

                                                           kop 

                                                                      in 

de dag dat mijn oma overleed aan kanker liet mijn vader via de telefoon weten 

dat ze de kist meteen zouden sluiten 

overzicht creëren op emotionele momenten, omdat dat het enige logische lijkt om te doen

1. Troost bieden 
2. 112 of nee in dit geval de dierenambulance bellen
3. Zelf niet in paniek raken? AAAH LILLY HOE DOE JIJ DIT? 
4. . 

het advies om naar de dierenarts te gaan 

slaat Jaap vriendelijk af, wat ik snap 

het stond immers niet in mijn: wat te doen als je hoort dat een dier of mens ongeneselijk ziek is en andere emotionele momenten lijstje

dat was niet zijn reden 

         hoge

te                     kosten, een te GROTE naald, te veel stress, een te klein lijfje en vooral te veel moeite

mijn oma die op een FUCKING  streeeeeeeetcher in de keuken lag

hoopte zij ook dat er iemand kwam om haar uit haar lijden te verlossen?

volgens hem is het de meest ‘humane’ manier om het zo te doen

hij kan het niet zelf, dus smeekt (ik geloof niet meer op zijn knieën als hij dat had gedaan had ik het misschien nog overwogen) of ik het alsjeblieft wil doen

ik leerde van meerdere mensen: als je niks aardigs te zeggen hebt kun je beter je niks,

hij heeft het al zwaar genoeg

ik loop weg en sluit me op in mijn kamer om de confrontatie met de grote D te voorkomen 

(hé gadver niet zo flauw, je snapt wat ik bedoel) 

die stap hoorde eigenlijk ook nog in het lijstje

BLIJKBAAR ben ik toch niet zo goed in overzicht houden 

mijn ouders hebben me verdomme NOOOOIT! het vertrouwen gegeven

dat ik met zo’n grote last om kon gaan

inmiddels weet ik hoe vredig het kan zijn om de dood onder ogen te komen

zij zijn de schuld van mijn incomplete lijstjes 

dat ik Jaap niet kan helpen

ook al wil ik dat ZO. 

ONTEZETTEND. graag

zijn hysterische gejank haalt het niet bij hoe ik huilde op de crematie van mijn oma

nee, je hebt gelijk natuurlijk is het geen wedstrijdje 

op zijn laatste verzoek ga ik in

ik wil niet blijven zitten met het gevoel van machteloosheid 

zoals mijn vader had toen mijn oma daar in zijn armen haar laatste adem                                                        uitzuchtte 

(hij heeft al genoeg schuld op zich genomen) 

Het kleine lichaampje , krioelt en kruipt totdat het mijn oksel heeft bereikt

zou zij ook hebben geweten dat het tijd was om te gaan?

ademin adem                                                                                                                   uit

ik maak een nieuw lijstje in mijn hoofd

1. Niet denken aan het feit dat je medeplichtig bent aan muizenmoord. 

beeld: Mei-yun Boswinkel