Een week geleden is je kat, Dibbes Pino, op de leeftijd van 25 jaar overleden. Je woont in een groot wit huis aan de rand van een Vinex-wijk. Dibbes Pino ging altijd uit de vijver drinken, maar de laatste keer dat hij zijn dorst leste werd hem fataal. Een van de buren had ‘kat gefondu naast brug vijve’ op je kleine stoepje geschreven. Je kon de kat nergens in huis vinden en herinnerde je eigenlijk ook niet dat je de kat had buitengesloten. Toch liep je maar over de brug. Daar aan de rand van de vijver lag je lieve kat op een plastic zak, netjes opgebaard. Een uur later begroef je hem stiekem in de moestuin. Je bejaarde moeder gaf je een rozenboom om op de kat te planten.

Vandaag zit je aan je eettafel, bezaaid met kranten en vuile vaat. Je staart doelloos naar het schattige kattenbakje waar de brokjes niet meer uit verdwijnen. Aan je werk kom je niet meer toe. Eigenlijk kan je niet leven zonder het gezelschap van een kat die de eenzaamheid doet verdwijnen. Mensenkinderen zijn er nooit van gekomen, je veinsde ze niet te willen. Je wilde ze niet zonder partner wilde je zeggen, oh en omdat je altijd die rotpillen moet slikken. Ze zeiden dat je daar wel na vijf jaar vanaf mocht, dat liep anders met het onrustige leven van een kunstenaar.
De muziek van Steely Dan schalt door het huis ‘If you live in this world// You’re feelin’ the change of the guard’. Normaal maakt Steely Dan je blij, maar vandaag sta je iets te lang bij de lyrics stil.
“Beeeeep! Een nieuw bericht!”, roept het geluidssysteem, “Zal ik het bericht voorlezen?”
“Doe maar Alexa”, zucht je.
“Beeep beep”, klinkt het instemmend. “Een bericht van Kaat emoticon zonnetje.”
Je veert op, bericht van oude vrienden doet je altijd goed.
“Kaat zegt: Hoe gaat Chef? Beetje geslapen? Ik las net dit artikel over een nieuwe methode van katten opvoeden: link naar een artikel van nu.nl.”
“Dank je, Alexa. Wat voor artikel zou dat zijn?” Nu pas voel je dat je telefoon al die tijd doelloos in je hand heeft gelegen. Snel ontgrendel je je scherm en scrol je naar het artikel.

Bron: Nu.nl/breakingfertiliteitsklinieknuookkatten

Breaking: Fertiliteitskliniek VivaNeo biedt nu ook kattenembryotransplantaties aan
Leiden

In de fertiliteitskliniek VivaNeo worden nu ook kattenembryotransplantaties uitgevoerd voor mensen die de ultieme kattenouder willen zijn.  Er zijn in de kliniek al 25 succesvolle behandelingen uitgevoerd, waar allemaal kerngezonde katten uit zijn gekomen. De WHO heeft de behandeling dan ook volledig goedgekeurd. Aanmelden voor de behandeling kan via een formulier op de site.
_______________________________________________________________________

Je eigen kat baren? Dat klinkt vreemd… Aan de andere kant zou dat misschien wel tot de ultieme kat-ouder-band kunnen leiden. Ook al is het nog zo vreemd, je vinger glijdt naar de link die je op de site van de kliniek brengt. Er staan foto’s op met heel gelukkige mensen die perfecte, mooie kittens vasthouden.
‘Ontwerp en baar je eigen kitten. De ultieme kattenouder: dat kan jij zijn.’ Je begint het formulier in te vullen; je email, telefoonnummer en geboortedatum hebben ze nodig. Binnen een paar seconden krijg je een mailtje, je wordt vandaag nog gebeld voor een eventuele intake.

Je krijgt het idee niet meer uit je hoofd en wacht met smart op de intake. Met frisse moed maak je de keuken schoon. De vaat is zo gepoetst. Je gooit de oude kranten en aantekeningblokken in een kartonnen doos om te recyclen. Fluitend loop je met de doos onder je arm naar de gemeenschappelijke papierbak. Die is zo vol dat je de kranten erin moet stampen.
“Zittie een beetje vol?”, klinkt het achter je. Als je omdraait herken je één van de buurvrouwen die ook in het vuilnisprikcommittee zit. Haar naam ontgaat je altijd. Je weet wel dat haar kat Pablo heet.
“Ja, het lukt niet helemaal, hopelijk legen ze hem snel. Hoe gaat het met jou en Pablo?”, antwoord je.
“Het gaat prima met ons hoor, Pablo is suffig maar wel sterk,”’ ze is haar huis uitgestapt en staat nu voor je. “Hoe is het met Dibbes Pino?”
Je zucht. “Die is jammer genoeg te komen overlijden. Ik ben twee weken depressief geweest van het nieuws. Maar ik heb misschien een oplossing.”
De buurvrouw kijkt niet begrijpend. “Je gaat hem toch niet laten herrijzen uit de dood?”
“Nee, dat niet. Via een vriend hoorde ik dat je nu ook je eigen katten kan uitkiezen en baren. De ultieme kans om weer mijn eigen maatje te hebben.”
“Dat is nog vreemder dan een herrijzenis! Kan je niet gewoon een kitten adopteren?”
“Ik heb nooit kinderen gekregen, want ik wilde ze niet alleen laten opgroeien. Alleen een kat opvoeden is veel makkelijker dan een mensenbaby.”
“Je kan je ook gewoon bij het lot neerleggen. God geeft de mens geen moeilijkheden die hij niet  overkomen kan.”

Een kleine taxi brengt je naar een groot grijs gebouw langs de snelweg. Als je uitstapt valt het je op hoe normaal en discreet het eruit ziet. De buitenkant is van glas. Er staat VivaNeo op een van de hoeken. Je bent vijf minuten te vroeg en besluit een rondje om het gebouw te lopen. Op de andere hoeken zit een dependance van de provincie Zuid-Holland en een orthopeed. Tussen de grindtegels steken wat kleine plantjes. Anderen zouden het als onkruid zien, maar jij bukt en ziet dat er een klavertje vier tussen staat. Je plukt het klavertje en stopt hem in je zak.

De wachtkamer is een ruimte gevuld met chique fauteuils in aardetinten onder een systeemplafond. Op de fauteuils zitten stelletjes mensen. Ze verstoppen zich achter hun telefoonschermen. Aan de muur hangt een briefje:

‘GELIEVE FLUISTEREND TE CONSERVEREN IN DE WACHTKAMER
DANK, VIVANEO’

Hoeveel van deze mensen zou voor een kat komen? Voor je iedereen aan een strenge inspectie kan onderwerpen word je door een jonge assistent geroepen.
‘‘Chef Molenaar, Chef Molenaar…’’
Je springt op. “Jij mag gewoon Chef zeggen hoor.”
De assistent werpt je een afkeurende blik toe. Geen geflirt in de kliniek. Hen leidt je naar een kleine kamer aan het einde van een kronkelende gang. Jullie lopen door de open deur. Een dokter in een lange witte jas gebaart dat je voor hen moet gaan zitten.
“Zo, u bent dus een kattenliefhebber?” Deze dokter verspilt niet graag tijd.
“Ja, ik heb altijd katten gehad, mijn hele leven lang. Als klein kind redde ik verwaarloosde katten uit het asiel. Ik knuffelde ze totdat ze nooit meer krabden.”
De dokter knikt, zijn knappe assistent typt druk mee.
“Kijk, ik ga het zakelijk houden,” zegt de dokter terwijl hij je hand pakt, over de tafel heen. “De behandeling is geheel veilig. U bedenkt de perfecte kat en wij bouwen het bijbehorende embryo. Onze machines kunnen zo precies DNA maken dat het nog nooit fout is gegaan. Ja, ik zie u twijfelen, maar ik beloof u, nog nooit is het fout gegaan. Kijk maar op de Trustpilot als u het niet gelijk gelooft.”
Je knikt.
De dokter glimlacht. “Fijn om te weten dat het vertrouwen er is. Zoals gezegd aan de telefoon kunt u het karakter en het uiterlijk beïnvloeden. Wij oogsten de combinatie en plaatsen het kleine leventje in uw buik. Er zijn mensen, onder andere radicale christenen, die fel tegen deze behandeling zijn. Enkelen van hen zijn militant dus u zult zich gedurende 9 weken op een geheime locatie ophouden. Zodra de kitten is geboren kunnen jullie naar huis.” De dokter laat je hand los, waarschijnlijk omdat je handpalmen te veel zweten.
“Negen weken? Maar ik heb een baan, die ik wel nog moet uitvoeren. Ik dacht dat ik alleen de laatste twee weken op zwangerschapsverlof moest.”
De dokter en hun knappe assistent overleggen woordeloos met elkaar.
“U lijkt de ernst van deze behandeling nog niet geheel te begrijpen.” De dokter heeft iets neerbuigends in zijn toon. Het begint je te irriteren.
“Het enige wat ik wil weten is in welke mate ik mijn beroepspraktijk kan voortzetten. De kunst maakt zichzelf niet. Naja, sommige dingen zijn onbedoeld kunstzi-“
De dokter knipt met zijn vingers. “U kunt gewoon nog werken, geen zorgen.”

Het is nu zo ver, de embryo zit nu drie weken in jouw lichaam. Om de procedure goed te laten verlopen, verblijf je sinds een paar dagen op de bovenste verdieping van de kliniek. Je kamer heeft uitzicht op het helikopterlandplaats van het Alrijne ziekenhuis. Gele helikopters vliegen af en aan. Zodra een helikopter landt, komen er mensen in uniform uit een sluis gerend om de patiënt naar binnen te rijden. Er is een heel kleine mogelijkheid dat een bekende op zo’n karretje ligt, maar je zou van deze afstand zelfs je moeder niet kunnen herkennen. De kamer heeft een hoogpolig tapijt op de grond. Er staat alleen een luxe bed, een bureau met stoel en een tv die uit de grond omhoog kan komen. Het heeft de onpersoonlijkheid van een hotelkamer, die sommige mensen met rust verwarren.

Je hoort vaag een geluid van knokkels die een dikke deur raken. De dokter en zijn knappe assistent komen naar binnen gelopen. De assistent knikt en de dokter spreekt je aan. “Goedemorgen Chef Molenaar, een beetje geslapen?”
Ook jij knikt.
“We hebben de uitslagen van de extra controle van het DNA van het embryo die we in uw buik hebben geplaatst. Het is helemaal gelukt, de kat zal geen erfelijke ziektes hebben. Even kijken wat de rest van de eigenschappen van de baby zouden zijn… Ja. Zo spraakzaam als een sfinx, zo zacht en harig als een Britse korthaar, lenig en intelligent als een Bengaal. Wilt u nog steeds de oogkleur niet weten? Ik heb het hier al staan.” De dokter wappert met een map vol met documenten.
“Nee de oogkleur van het wezentje vind ik niet belangrijk. Het gaat mij erom dat mijn kind goed gezelschap kan bieden.”
Hij knikt. De assistent legt wat vitaminepillen neer op een metalen dienblaadje.
“Neem jij nog even wat bloed af voor de wekelijkse controle? Dan ga ik verder met mijn andere taken.” De assistent knikt, maar de dokter is de kamer al uitgelopen.

Je bent op de bureaustoel gaan zitten. De assistent doet een bloeddrukband om je arm heen. Terwijl het apparaat in je arm knijpt rommelt de assistent in hun tas. Hen kijkt op.
“Je kan hier nu nog mee stoppen.”
“Stoppen? Dit wil ik, ik wil de perfecte kat die ook nog de belofte van een lang leven heeft.  Deze kat zal alleen mij hebben gekend als ouder.”
De assistent schudt het hoofd. “Je weet dat dit tegennatuurlijk is. Wat gaat er gebeuren als je kat ouder wordt? Ga je dan het beest-“
“Het beest? Excuses, noem je mijn kind een beest?”
“Er kunnen problemen ontstaan als het genetisch manipuleerde kind van jou zich gaat voortplanten met de normale katten.”
“Wie ben jij eigenlijk? Waarom werk jij hier als je tegen genetische manipulatie bent?”
De assistent is verder gegaan. Hen duwt een naald in je ader. Er liggen vijf busjes klaar voor de bloedcontrole. “In dit leven hoef je je alleen te verantwoorden bij God, en bij God alleen. Ik ben hier om het verknippen van de genenpoel die God heeft gecreëerd tegen te gaan.”
De buisjes bloed zijn bijna helemaal vol.
“Ik zie dit als de volgende stap in de evolutie,” werp je tegen.
De assistent bergt de buisjes in de speciale vakjes op van een tasje en loopt weg.

Na een uur komt de assistent terug. Hen wandelt door de deur met een neutraal gezicht. Maar in hun armen heeft hen al je spullen die je bij het inchecken hebt ingeleverd.
“Luister, stop met deze onzin en kom nu met mij mee. Ik heb het buisje bloed vernietigd, dus dat hebben ze niet van je,” zegt hen terwijl hen naar je bed toeloopt.
“Wat doe jij met mijn spullen? Kan je ze weer terug leggen?”
“Je begrijpt de ernst niet. Je maakt een grove fout door zo met de keuzes van God te spelen.”
“Nee, dat doe ik niet. God heeft de mens een brein gegeven, alles wat de mens met dat brein kan bedenken is zo bedoeld. Dus-“ Je springt midden in je zin op om je spullen terug te pakken. Je geeft een stoot met je been aan de noodknop. De assistent ziet het. Hen geeft als antwoord jouw buik een trap. Huilend zak je ineen.

Je bent in een grote paarse ruimte die geen einde lijkt te hebben. Een oranje kat, ter grootte van een mens, doemt op. De kat lijkt op je oude kat Dibbes Pino. Maar het kan je kat niet zijn, want hij heeft geen staart. De kat knippert sloom en neemt de lotushouding aan. Hij gebaart dat jij hetzelfde moet doen. Je gaat op de grond zitten, die koel en metalig aanvoelt. “Houd je adem in, en adem uit,” zegt de kat met een stem die je bekend voorkomt. Met elke adem wordt de ruimte donkerder. Je hand grijpt naar de poot van de kat. De poot is onvindbaar.

Je ogen krijg je met moeite open, ze lijken wel van schuurpapier. Alles is vaag. De geluiden klinken dof en ver weg. Over je armen lopen allemaal draden, naast je bed flikkert een harstslagmonitor. Het bed waar je op ligt, staat in een baarmoederkleurige ruimte. Dit lijkt op een uitslaapkamer. Hoelang lig je hier al? Ver weg klinkt het holle geluid van voetstappen op een gladde vloer.

“Hallo Chef Molenaar, goedemorgen…” zegt iemand in een wit uniform aan je bed. Blijkbaar was je weer weggezakt. De persoon kijkt onderzoekend naar je.
“We hebben nieuws voor u. Om de veiligheid van de kitten te waarborgen, hebben we u enkele weken in coma gehouden na het ongeluk.”
“Weken? Wat?” Dit is niet de zwangerschap die je voor ogen had.
“Ja, zoals gezegd, alles om zwangerschap veilig te laten verlopen. De kitten is vannacht geboren met een kleine keizersnede.”
“Maar dan heb ik ons moment gemist…” Je begint te snikken.
“Het spijt ons zeer Chef Molenaar, na het ongeluk moesten we een keuze namens u maken.”

Een buggy wordt binnengereden met daarin je kitten.
“Je mag je kitten zelf al wassen in de speciale kittenshampoo. Het is belangrijk dat je je kitten goed wast om een band op te bouwen,” zegt de verpleger terwijl ze een klein wezentje overhandigt. Ook zet ze een flesje neer met de perfecte kittenmelk.
“De kittenmelk is genetisch gemanipuleerd naar de behoeftes van de kitten,” legt de verpleger nog eens uit. In je handen ligt nu een klein pluizig wezentje. De oogjes zijn nog dicht, die gaan pas over twee weken open. Zachtjes til je het naar je hoofd en geef je het een klein kusje op de kop. “Welkom in onze wereld Tika.”

Beeld: Elianne van Elderen