Een druppel loopt langs m’n raam
M’n gezicht, geslonken als ik in de spiegel kijk, m’n smaak verloren in een soepkom vol gal was ik het vergaan van glas de ophitsende geur van koffie en mijn ziel stuitert is belust op listigheid
De grijze tafels als een altaar voor snel gebaar van het schrijven, het perspectief van zogenaamd verruimde kinderzielen het vernielt ze, ze knielen omdat ze eens in de zoveel tijd met grote nijd opschrijven wat ze bezighoudt en met grote ogen kijken ze verschietend naar de handen die in elkaar slaan de verbinding de minachting die niks lijkt op een universum
Als ik stel dat ik
Het koude gevoel van gebogen hoofden verhit en smeed, vernield verdriet op beslagen ruggen dragen mooie verhalen maar ik draag energie
Zoals ooit bedoeld was of met eeltige handen aangeraakt door het bedienen van een machine zowel verslaving als vertraging en verzorgend in geboren ruimte om veilig te zijn hoewel
Als ik verloren ging het ving zoals flesjes uit een keten of mijn geweten als het daarom vraagt

Beeld: Kaat Rooseboom