“Als ik aan de zee denk, de Zeelandse zee, zie ik altijd grijze lucht voor me. Misschien is dat waarom ik niet bang ben. De lucht waaronder Anna verdronk was strakblauw. Er waren die hele vakantie haast geen wolken geweest.

De lucht is hier staalgrijs, zo zou ik het omschrijven. Staalgrijs, en je ziet de lagen kleur over elkaar schuiven als auto’s op mega-snelwegen die in lussen onder elkaar doorlopen. En maar razen; en maar de blik op oneindig.”

Suzanne Reedijk (1997) studeert af aan Creative Writing met een tweeledige novelle over de zee, het leven dat soms vastloopt, en een reuzenkind dat in een veld verschijnt, en dat ook weer verdwijnt. Ze dwingt de lezer op een organische manier deel te nemen aan haar belevingswereld. Met kwetsbaarheid als grootste wapen belicht ze de realiteit waarin we leven zonder het rauwe randje uit de weg te gaan.

Suzanne’s novelle bestaat uit twee verhalen over Marley, die twee belangrijke ontmoetingen heeft. In een wereld die tegen het randje van de realiteit aan ligt, overdenkt ze de dood van een jeugdvriendin, en alle relaties die daarna kwamen. In de allereerste plaats gaat dit verhaal over verhoudingen. Wat wil je de wereld om je heen vertellen, en wat vertelt ze jou?

Instagram: @nachtlampje
Mail: suzanne321@kpnmail.nl